در آبان ۱۴۰۰ و به دعوت دوست و برادر عزیزم رضا غیابی به جلسه‌ای دعوت شدم تا به همراه شماری از افراد برجسته و دوستان دغدغه‌مندم نشستی چند ساعته داشته باشیم و با هم درباره‌‌ی نخبه و نخبه‌اندیشی گفتگو کنیم و به سوال اساسی #نخبه_کیست پاسخ دهیم.
.
یکی از اساسی‌ترین خروجی‌های این گردهمایی، بیانیه‌‌ی مشترکی شد که با تلاش دکتر امیرحسین یزدانی عزیز و رضا غیابی نازنین تقدیم به جامعه‌ی فرهیخته‌ی ایرانی شد. این بیانیه، دعوتی‌ست از جامعه‌ی بیدار و پرسش‌گر تا در مورد #نخبه‌_اندیشی تعمق کنند.
.
این مطلب ارزشمند را با دوستان و دنبال‌کنندگان آگاه و فهیم خود به اشتراک می‌گذارم تا همه ما در مورد آن تامل کنیم.
.
“زیستن را در زمانه‌ای بر عهده گرفته‌ایم که ایده‌آل کسانی‌ست که نفع شخصی را بر خیر عمومی ارجح می‌دانند. زمانه‌ای که شَر در قامت اندیشه‌ی آبادی زندگی فردی، ولو به بهای ویرانی دیگری بدل به امری عمومی شده است. زندگی، اسیر روزمرگی شده و انسان، با خواست آزادی به بی‌سویی و بی‌قصدی رسیده است.

بشرِ بی‌خانمان، امکان #عمل_مؤثر برای «انسان‌بودگی» را از دست داده است….”

متن کامل از طریق لینک مطلب در بیو و استوری قابل دسترس است