Repost from @hamedmeshkini8
•
فکر کردن با عدم قطعیت راجع‌به باورهایمان مزایای زیادی دارد. با بیان سطح اطمینان خود راجع‌به چیزی که باور داریم، رویکردمان در مواجهه با جهان را تغییر می‌دهیم. پذیرفتن عدم قطعیت اولین مرحله در اندازه‌گیری و محدود کردن آن است. عدم قطعیت در نحوه تفکر راجع‌به باورها، موجب روشن‌فکری می‌شود و ما را در قبال اطلاعات مخالف به موضع بی‌طرفانه تری نزدیک‌تر می‌کند.
■
…وقتی به دیگران اعلام می‌کنید به باورهایتان اطمینان کامل ندارید، در نظر آن‌ها هم صحبتان معتبرتری خواهید بود. تصور می‌کنیم اگر نشان ندهیم که صددرصد به گفته‌هایمان اطمینان داریم، دیگران برای عقاید ما ارزش کمتری قائل خواهند بود. اما معمولاً خلاف این درست است. شخصی می‌گوید مطلقاً باور دارد موضوعی درست است و شخص دیگری این‌طور اعتقادش را توصیف می‌کند: “باور دارم چنین چیزی درست است و ۸۰ درصد مطمئنم” کدامیک را بیشتر قبول دارید؟ وقتی کسی اطمینان خود را کمتر از صددرصد اعلام می‌کند، نشان می‌دهد در تلاش است تا حقیقت ماجرا را بیابد و کیفیت و کمیت اطلاعات خود را با حقیقت‌جویی و خودآگاهی در نظر می‌گیرد افراد حقیقت‌جو و خودآگاه مقبول ترند.
■
…پذیرفتن این‌که مطمئن نیستیم نوعی کمک خواستن از دیگران برای اصلاح باورهای ماست و همین باعث می‌شود باورهایمان در طول زمان دقیق‌تر شوند، زیرا احتمال بیشتری وجود دارد که اطلاعات مرتبط بیشتری جمع‌آوری کنیم.
■
…اگر طوری با شنوندگان‌مان ارتباط برقرار کنیم که بفهمند صددرصد از چیزی که می‌گوییم مطمئن نیستیم، کمتر احتمال دارد باورهای ما رویشان تاثیر منفی بگذارد.
■
پ‌ن: برگرفته از کتاب خانم Annie Duke
به نام Thinking in Bets است که اخیرا با نام #تفکر_نامطمئن توسط #نشر_نوین ترجمه و منتشر شده است.